Mt Maunganui the hard way

Mount Maunganui is een vakantieoord waar iedere week een cruiseschip aankomt en waar de rijke Nieuw-Zeelanders naast elkaar verbranden op het strand. Aan de andere hand is dit stadje aan de kust gesitueerd in het midden van de kiwiplantages. Deze industrie trekt elk jaar duizenden arbeiders van over de hele wereld aan voor een reeks jobs in de plantages. Van snoeien tot plukken, elke job is wel beschreven, saai en al te vaak onderbetaald. Veel Brazilianen en Chinezen werken er omdat het moeilijk is om zonder werkvisum een andere job te vinden. Enkele Europeanen met werkvisum zijn dapper of gek genoeg om het ook te proberen.

Het begon een drie weken geleden. Ik had net part-time werk gevonden in een schoonmaakbedrijf. We poetsten scholen, kantoren enzovoort, en ik vond het vreselijk werk. Na de tweede dag kwam ik "thuis" waar Paolo en Cristina me opwachten bij hun bus met de boodschap dat ze werk gevonden hadden in de plantages voor een contractor genaamd George. Ik besloot snel de volgende dag mee naar de plantage te gaan in plaats van het schoonmaken...

We stonden de volgende dag om 6u op om om 7u op de plantage te zijn. Daar ontmoeten we George, een verdachte naam voor iemand met de looks van een mohammed, hmmm. "My name is Hamid, but some people call me George. If there is any problem with the payment call Mike" Later ontdekken we bovendien dat hij met een vals Italiaans paspoort naar Nieuw-Zeeland is gereisd. Hij lijkt vriendelijk, maar we zijn zeer sceptisch, want dit alles is zeer verdacht.

De job is hard, heel hard. Het is bloemen plukken van de mannelijke planten. Een beetje uitleg is hier noodzakelijk. De vrouwelijke planten creeeren de vruchten, maar enkel als ze bevrucht zijn. De bijen doen hier het voornaamste werk, maar goedkope werkkrachten als wij helpen hen met het verzamelen van pollen. De bloemen die we plukken worden in een fabriek verwerkt tot stuifmeel en dit wordt verkocht aan de rijke plantages die het gebruiken voor pollinatie. "Are you pollinated?" is de toepasselijke slogan van Kiwipollen.

We worden betaald per kilo, $4.80 en de eerste dag hadden we ongeveer 3.5kg. Later ging het beter en beter en na een tijdje kon ik $80 per dag verdienen, met een record van $120. De Italianen en ik vormen een goed team, en na een week vervoegt Pierre, een Fransman ons. Hij is het ware bloemplukmachien, en verdiende op zijn beste dag bijna $150.

Iedereen van ons team behalve mij heeft ook een avondjob, dus plichtsbewust ging ik op zoek naar iets om te doen in de avond. Ik begon in een bar in Taurange om 8uur savonds en dien om 10 uur mijn ontslag in :-). Verder solliciteer ik in de sex shop, de pizza hut als driver of pizza maker enzovoort. Niet al te veel succes helaas.

Savonds hebben we soms een barbeque of drinken we wat bier op het strand. Het is een goeie sfeer, en dat is nodig want de job is hard en de omstandigheden al te vaak absurd. Elke avond weten we of en waar we de volgende dag kunnen werken, en Hamid blijft verbazen met zijn vele identiteiten.

Paolo en Cristina maken een reis rond de hele wereld, en houden een leuke blog bij. Het is in het Italiaans, maar check zeker de fotos en de grappige video die ze over het flowerpicking hebben gemaakt op http://www.mondovisione.eu.