vrijdag 6 juni 2008
zaterdag 3 mei 2008
Blackball
After a less interesting period as a grape harvester in Blenheim I decided to hit the road again. I went to Christchurch for a couple of days, then hiked to the foot of Mount Cook and passed through Arthur's Pass a second time, this time not without seeing a Kea! On the way back up North I saw the turnoff to Blackball and instantly decided to spend some more time in this charming village. Since then I came to think of Blackball as my second home. I have made a couple of trips out of town since and have been using this place as a base.
The first trip I took from Blackball was meant to go to Punakaiki, but Steve, who picked me up, went to Karamea, about 200 km further on the road and at the very end of the road, so I decided to go with him. I stayed in the most incredible backpackers I have been to, called Rongo, and also commenly reffered to as the republic of Rongolia (http://rongobackpackers.com/). I wanted to stay there for a while, but I had to be back on friday to help Wendi with a catering job in the workingmen's club. So the next day I hitched a ride with another American to Westport. From there on I wanted to make it to Punakaiki, but stranded in Charleston, a little ex-goldmining town, that had once counted 18000 inhabitants, and now only has about 300. I went to the local workingmans club for a beer and met another American, Dano. He and I got anlong quite well and he offered to drive me to Blackball the next day and help Wendi out at the WMC.
As we came home in Blackball after the job, we noticed there was a large croud hanging out in front of the hilton. Suffice to say, and I beg you to believe me without further explanation, that it was a crazy night in the Hilton...
Some one told us that night that we should do the Croesus track, so the next day me and Dano bought a salami and walked up the hill. We invented a revolutionary sandwich : toast, forest honey and blackball 'italian' salami, try it!
Well that's enough for now I think. Just quickly mention that I have now left Blackball for good (at least as far as this trip goes). I am on the road again, and enjoying the hitch-hiking. Oh, and yesterday I attended a jam in Woodstock.
Check out the new pictures!
Let me give you an idea of what kind of town Blackball is. Blackball is situated in a valley and surrounded by mountains, which are now beginning to get covered with snow. It rains a lot and the weather is very variable, and can dramaticly change in an hour. From a sunny blue sky to a terrible rain or from an incredible starnight to complete darkness. The misty nights can have something spooky about them, especially because Blackball is quite a remote place. As a small town, everybody knows everybody and nothing goes unnoticed. A night at the pub as an "outsider" seems like a test at first, but once you earn the thurst of people it is heartwarming, hilarious and absurd at the same time. I love the place.
As I have said before I was WWOOFing for Wendi there. Wendi runs a little crafts/secondhand shop and has 5 kids, 4 cats and one dog. Two of the kids still live at home: Austin (14) and Lilly (15). The house is a very disorganised, but charming place and the backyard is filled with about 12 wrecked cars. When there is firewood and coal available the stove heats up the house, otherwise it gets very cold at night. I can't properly explain it, but this house felt like home to me.
Another important piece of news I should share with you, and you might be shocked, is that the Queen Bee is no more. I had been thinking about selling my loyal travel companion for some time now, and when temperatures dropped below freezing I finally made the decision that it got too cold to travel with her. In a days time the van was sold for 2000 dollar to a second hand car dealer. He didn't want all the camping gear though, and so I was forced to take apart the cozy interior that had been my home for the last 7 months. Then I dropped the van off in Cobden, about 20 km from here and hugged him one last time. Ever since I have been hitch-hiking as a mode of transport.
The first trip I took from Blackball was meant to go to Punakaiki, but Steve, who picked me up, went to Karamea, about 200 km further on the road and at the very end of the road, so I decided to go with him. I stayed in the most incredible backpackers I have been to, called Rongo, and also commenly reffered to as the republic of Rongolia (http://rongobackpackers.com/). I wanted to stay there for a while, but I had to be back on friday to help Wendi with a catering job in the workingmen's club. So the next day I hitched a ride with another American to Westport. From there on I wanted to make it to Punakaiki, but stranded in Charleston, a little ex-goldmining town, that had once counted 18000 inhabitants, and now only has about 300. I went to the local workingmans club for a beer and met another American, Dano. He and I got anlong quite well and he offered to drive me to Blackball the next day and help Wendi out at the WMC.
As we came home in Blackball after the job, we noticed there was a large croud hanging out in front of the hilton. Suffice to say, and I beg you to believe me without further explanation, that it was a crazy night in the Hilton...
Some one told us that night that we should do the Croesus track, so the next day me and Dano bought a salami and walked up the hill. We invented a revolutionary sandwich : toast, forest honey and blackball 'italian' salami, try it!
Well that's enough for now I think. Just quickly mention that I have now left Blackball for good (at least as far as this trip goes). I am on the road again, and enjoying the hitch-hiking. Oh, and yesterday I attended a jam in Woodstock.
Check out the new pictures!
 South Island |  Blackball |
zaterdag 15 maart 2008
three stories
three weeks in heaven
Traveling with Beate around the South Island has been fantastic. We drove around a lot, picked up some interesting hitch-hikers, played a lot of chess and basicly just had a splendid time together. Some stories are worth telling in more detail.
In Christchurch, we visited Chancey (see last post). It was a happy reunion, and he gladly offered us to stay as long as we wanted in a wooden cabin in the garden. He also offered us to use his surf-board, which I tride to ride. It was a beautiful place, with a relaxed, somewhat hippie atmosfere. So we made ourselves at home and then went for a visit to the city. We went to the botanical gardens, where we helped ourselves to some herbes for cooking mussels. We were up for a nasty surprise however when we came back to the van. Or should I say, we came back to the placed where we had left the van. Indeed, the van was not there anymore, and since it was parked legally it could have only been stolen. So we went to a fish n' chips takeaway to call the police. Everything was in that van... There was nothing we could do but hitch-hike back to Chancey's place. 300 meters down the road Beate noticed a van which looked suspiciously like mine. Indeed, it turned out to be the queen bee. How lucky we were that someone was stupid enough to steal a van, and then park it just down the road ;-)
Before heading further up north, we went to Akaroa, on the Banks Peninsula near Christchurch to go swimming with dolphins. The Hector's dolphins, who inhabite these waters, are the smallest and one of the rarest dolphin species in the world. They are also very curious little animals, coming as close as 20 cm to you and swimming around you. It was an amazing experience.
In Arthur's pass national park we arrived at night at a small DOC-campsite. In the shelter, some people from Israel had made a fire and were playing music together with a wide range of instruments. Most of it was improvisation, with made-up songs like 'the baked beans blues'. A Zappanian figure in the back seemed to be the most talented from the group, who called themselves the "Arthur's Pass Shelter Blues Band". He could play all the instruments, including the guitar, the ukelele, the flute, the drum, the kazoo, the harmonica and the melodica.
The next day, we spent another night in the shelter, but unfortunately the Jews had left. We met a French couple though, and made a fire, in which we cooked potatoes and courgettes in tin foil. That night we slept by the fire place.
Some days later, back in Nelson, our wonderful trip came to an end. Beate took the plane to Auckland, and after I saw that plane disappearing into a dot in the sky, I went looking for a job.
Apple picking
After two days I had found that job. It was picking apples. A bin of 400 kg earned you 30 dollar. The job was hard, but the company was right, so I figured I'd hang in there and stay for a couple of weeks. Almost everybody there pretty much hated the job, and in the evenings turend to alcohol to forget. Offcourse this meant picking less apples the next day, and consequently drinking more the next evening. This downwards spiral, combined with the fact that I was missing Beate and this was not the right environment to process that made me leave prematurely. The people were quite upset about my decision, which was a bit strange as I had only known them for 5 days. I keep good memories however of Jennifer (the fraulein), Micky (the confused Suud Afrikaan) and Hanza (the porn director). That's why I left them an applecake before leaving.
Blackball pt. 2
So the queen bee buzzed her way back to Blackball. Here I am working for a wonderful woman called Wendi, who runs a little crafts shop. She only makes me work two hours a day and gives me good food in return. This is great, because I dont have to spend any money that way. The rest of my days I spend reading, walking or playing chess with Paul. I will stay here probably a good two weeks, to regain my focus, and then find a job somewhere again.
Traveling with Beate around the South Island has been fantastic. We drove around a lot, picked up some interesting hitch-hikers, played a lot of chess and basicly just had a splendid time together. Some stories are worth telling in more detail.
In Christchurch, we visited Chancey (see last post). It was a happy reunion, and he gladly offered us to stay as long as we wanted in a wooden cabin in the garden. He also offered us to use his surf-board, which I tride to ride. It was a beautiful place, with a relaxed, somewhat hippie atmosfere. So we made ourselves at home and then went for a visit to the city. We went to the botanical gardens, where we helped ourselves to some herbes for cooking mussels. We were up for a nasty surprise however when we came back to the van. Or should I say, we came back to the placed where we had left the van. Indeed, the van was not there anymore, and since it was parked legally it could have only been stolen. So we went to a fish n' chips takeaway to call the police. Everything was in that van... There was nothing we could do but hitch-hike back to Chancey's place. 300 meters down the road Beate noticed a van which looked suspiciously like mine. Indeed, it turned out to be the queen bee. How lucky we were that someone was stupid enough to steal a van, and then park it just down the road ;-)
Before heading further up north, we went to Akaroa, on the Banks Peninsula near Christchurch to go swimming with dolphins. The Hector's dolphins, who inhabite these waters, are the smallest and one of the rarest dolphin species in the world. They are also very curious little animals, coming as close as 20 cm to you and swimming around you. It was an amazing experience.
In Arthur's pass national park we arrived at night at a small DOC-campsite. In the shelter, some people from Israel had made a fire and were playing music together with a wide range of instruments. Most of it was improvisation, with made-up songs like 'the baked beans blues'. A Zappanian figure in the back seemed to be the most talented from the group, who called themselves the "Arthur's Pass Shelter Blues Band". He could play all the instruments, including the guitar, the ukelele, the flute, the drum, the kazoo, the harmonica and the melodica.
The next day, we spent another night in the shelter, but unfortunately the Jews had left. We met a French couple though, and made a fire, in which we cooked potatoes and courgettes in tin foil. That night we slept by the fire place.
Some days later, back in Nelson, our wonderful trip came to an end. Beate took the plane to Auckland, and after I saw that plane disappearing into a dot in the sky, I went looking for a job.
Apple picking
After two days I had found that job. It was picking apples. A bin of 400 kg earned you 30 dollar. The job was hard, but the company was right, so I figured I'd hang in there and stay for a couple of weeks. Almost everybody there pretty much hated the job, and in the evenings turend to alcohol to forget. Offcourse this meant picking less apples the next day, and consequently drinking more the next evening. This downwards spiral, combined with the fact that I was missing Beate and this was not the right environment to process that made me leave prematurely. The people were quite upset about my decision, which was a bit strange as I had only known them for 5 days. I keep good memories however of Jennifer (the fraulein), Micky (the confused Suud Afrikaan) and Hanza (the porn director). That's why I left them an applecake before leaving.
Blackball pt. 2
So the queen bee buzzed her way back to Blackball. Here I am working for a wonderful woman called Wendi, who runs a little crafts shop. She only makes me work two hours a day and gives me good food in return. This is great, because I dont have to spend any money that way. The rest of my days I spend reading, walking or playing chess with Paul. I will stay here probably a good two weeks, to regain my focus, and then find a job somewhere again.
dinsdag 19 februari 2008
Plans do change
Zozo beste vrienden, het is alweer een tijdje geleden dat ik deze blog heb ge-update. Dat ik niet altijd de tijd of zin vindt om me achter een computer neer te planten kunnen jullie me vast wel vergeven. Nu post ik dan een lange update, want veel is veranderd.
Kort herhalen: Ik was in Blenheim aan het werk in de wijngaarden, en keek uit naar een leuke job voor Arthur, een imker aldaar. Ik had een leuk gesprek met Arthur, en keek erg uit naar het werk. Het werk in de wijngaard was ik ondertussen grondig beu geworden, en dus nam ik een week vrijaf om wat te gaan wandelen in de Marlborough Sounds (zie fotos: http://picasaweb.google.com/sandervn/MarlboroughSounds). De wandeling was fantastisch, ik genoot van de rust en de prachtige uitzichten. Een zekere nacht was ik helemaal alleen op de DOC-camping bij het strand, fantastisch.
Terug in Blenheim kon ik niet blijven slapen in the queen bee, wegens overijverige gemeente-ambtenaren die dat niet zo'n goed idee vonden. Dus verhuisde ik naar een backpackers, genaamd The Lemon Tree. Eigenlijk sliep ik nog altijd in de bus, want dan moest ik minder betalen. Het was wel handig dat ik een keuken en badkamer ter beschikking had nu, en het gezelschap kwam welgekomen, na een lange periode van relatieve solitude. 's Avonds werd er bier gedronken, en meer dan eens gingen we met een groep naar de rivier voor een verfrissende plons. Het was een zeer geschifte backpackers, en omdat zowat iedereen er werkte leerde ik de mensen echt kennen. Onder andere leerde ik de Duitse Beate kennen. Het klikte best wel tussen ons, en dus zag ik me genoodzaakt mijn plannen (alweer) enigzins te wijzigen.
Ik ben dus een week geleden met haar uit Blenheim vertrokken om samen het zuideiland te verkennen. En dat was duidelijk een goed idee, deze trip is echt fantastisch. Alles hier vertellen zou wat van het goede te veel zijn, dus beperk ik me tot twee hoogtepunten.
Bij het verlaten van Golden Bay pikken we een lifter op, genaamd Chancey (naar Being There). Onmiddellijk valt op wat een ontspannen en gelukkige mens dit is. We praten en onderweg repareert Chancey mijn tape-to-minijack. Die nacht spenderen we bij een meer, met z'n drieen. Gezellig theetje drinken, sigaretje roken en lekker praten. Wanneer we hem de volgende dag rond de middag bij een kruispunt afzetten weet hij ons nog te zeggen dat we zeker naar het stadje Blackball moeten gaan. Vooral de "formerly blackball hilton" zou de moeite zijn.
Een man als Chancey's advies slaat men niet zomaar in de wind, dus wanneer we twee dagen later in de buurt van Blackball zijn maken we de omweg en bezoeken we de "hilton". Gezellig hotelletje, met vriendelijke mensen en lekker bier, maar niet echt iets zeer bijzonder. Wanneer we de morgen erop ons ontbijt klaarmaken in de bus komt een man naar ons toe. Hij heeft veel weg van Sammy van het eiland. We raken aan de praat en hij vraagt wat wij thuis doen voor een werk. Beate vermeld dat ze met "disturbed youth" werkt. Paul antwoordt dat hij een gestoord kind heeft, en dat hij het ten zeerste zou apprecieren als we hem zouden ontmoeten. Zijn naam is Brian, en Paul adopteerde hem toen hij slechts enkele maanden oud was omdat niemand anders deze taak op zich wou nemen. We volgen Paul dus naar zijn huis, en hij leidt ons in de tuin, terwijl hij roept, Brian, what are you doing man? En ja, daar komt Brian van achter een boom tevoorschijn... en hij blijkt een schaap te zijn. Wanneer de hilariteit uitsterft nodigt Paul ons uit voor een koffie. Hij toont ons zijn kunst die hij steenvast signeert met Brian. Paul blijkt een gewelidg interessante mens te zijn, en dus spendeer ik de hele dag met hem, pratend en schaak spelend. De score is momenteel 1-1 en ik heb beloofd dat ik terugkom voor de beslissende derde partij...
Goed, alles gaat dus kortom fantastisch. Hou jullie goed Belgie!
Kort herhalen: Ik was in Blenheim aan het werk in de wijngaarden, en keek uit naar een leuke job voor Arthur, een imker aldaar. Ik had een leuk gesprek met Arthur, en keek erg uit naar het werk. Het werk in de wijngaard was ik ondertussen grondig beu geworden, en dus nam ik een week vrijaf om wat te gaan wandelen in de Marlborough Sounds (zie fotos: http://picasaweb.google.com/sandervn/MarlboroughSounds). De wandeling was fantastisch, ik genoot van de rust en de prachtige uitzichten. Een zekere nacht was ik helemaal alleen op de DOC-camping bij het strand, fantastisch.
Terug in Blenheim kon ik niet blijven slapen in the queen bee, wegens overijverige gemeente-ambtenaren die dat niet zo'n goed idee vonden. Dus verhuisde ik naar een backpackers, genaamd The Lemon Tree. Eigenlijk sliep ik nog altijd in de bus, want dan moest ik minder betalen. Het was wel handig dat ik een keuken en badkamer ter beschikking had nu, en het gezelschap kwam welgekomen, na een lange periode van relatieve solitude. 's Avonds werd er bier gedronken, en meer dan eens gingen we met een groep naar de rivier voor een verfrissende plons. Het was een zeer geschifte backpackers, en omdat zowat iedereen er werkte leerde ik de mensen echt kennen. Onder andere leerde ik de Duitse Beate kennen. Het klikte best wel tussen ons, en dus zag ik me genoodzaakt mijn plannen (alweer) enigzins te wijzigen.
Ik ben dus een week geleden met haar uit Blenheim vertrokken om samen het zuideiland te verkennen. En dat was duidelijk een goed idee, deze trip is echt fantastisch. Alles hier vertellen zou wat van het goede te veel zijn, dus beperk ik me tot twee hoogtepunten.
Bij het verlaten van Golden Bay pikken we een lifter op, genaamd Chancey (naar Being There). Onmiddellijk valt op wat een ontspannen en gelukkige mens dit is. We praten en onderweg repareert Chancey mijn tape-to-minijack. Die nacht spenderen we bij een meer, met z'n drieen. Gezellig theetje drinken, sigaretje roken en lekker praten. Wanneer we hem de volgende dag rond de middag bij een kruispunt afzetten weet hij ons nog te zeggen dat we zeker naar het stadje Blackball moeten gaan. Vooral de "formerly blackball hilton" zou de moeite zijn.
Een man als Chancey's advies slaat men niet zomaar in de wind, dus wanneer we twee dagen later in de buurt van Blackball zijn maken we de omweg en bezoeken we de "hilton". Gezellig hotelletje, met vriendelijke mensen en lekker bier, maar niet echt iets zeer bijzonder. Wanneer we de morgen erop ons ontbijt klaarmaken in de bus komt een man naar ons toe. Hij heeft veel weg van Sammy van het eiland. We raken aan de praat en hij vraagt wat wij thuis doen voor een werk. Beate vermeld dat ze met "disturbed youth" werkt. Paul antwoordt dat hij een gestoord kind heeft, en dat hij het ten zeerste zou apprecieren als we hem zouden ontmoeten. Zijn naam is Brian, en Paul adopteerde hem toen hij slechts enkele maanden oud was omdat niemand anders deze taak op zich wou nemen. We volgen Paul dus naar zijn huis, en hij leidt ons in de tuin, terwijl hij roept, Brian, what are you doing man? En ja, daar komt Brian van achter een boom tevoorschijn... en hij blijkt een schaap te zijn. Wanneer de hilariteit uitsterft nodigt Paul ons uit voor een koffie. Hij toont ons zijn kunst die hij steenvast signeert met Brian. Paul blijkt een gewelidg interessante mens te zijn, en dus spendeer ik de hele dag met hem, pratend en schaak spelend. De score is momenteel 1-1 en ik heb beloofd dat ik terugkom voor de beslissende derde partij...
Goed, alles gaat dus kortom fantastisch. Hou jullie goed Belgie!
maandag 14 januari 2008
Verhaaltjes uit het al dan niet recente verleden
- Random is good!
Nadat Ben Hana be zijn vertrouwde groet had gegeven op de hoek van Cuba en Courtenay Street, besloot ik me te ruste te zetten op een daar door de gemeente geplaatste bank. Een straatmuzikant die iets weg had van een jonge Neil Young speelde er liedjes van Dylan en The King himself, zeer tot mijn plezier. In het bijzonder wist hij me te verassen met een goed gebracht Song to Woody.
Halverwege de tweede, prettig smakende, Golden Virginia, spreekt een meisje me aan.Ze stelt zichzelf voor als Rose, en de, voor de lezer alsnog onbekende maar voor het plot o zo belangrijke derde, als Oskar. "We just met too. Random is good." Ik denk "OK, als willekeurige mutaties jou als resultaat kunnen hebben*, moet er wel iets van waarheid in je bewering zitten."
Na een finale Midnight Special, waarbij de muzikant de kramp in zijn linkerhand krijgt, stappen Rose en Sander de Ernesto binnen. De eerder overeengekomen coffe and bite wordt op het nippertje vervangen door goed lokaal bier en sigaretten. We bespreken dromen en utopieen, zoals je hele leven de wereld rondzeilen en seizoensarbeid plegen waar nodig. Ach, het was ook zo'n heerlijke zonnige zaterdag in Wellington. Bij het afscheid wordt ik tenslotte nog uitgenodigd op een BBQ. Ik ben er nooit geraakt, maar dat is een ander verhaal (getiteld "Van den burgerkoning en de kots")
- Nestingsdrang
Velen vragen zichzelf ongetwijfeld af hoe the queen bee er telkens opnieuw in slaagt een goede nestplaats te vinden. Het is inderdaad eigenaardig dat een zo groot insect met zulke kleine (voor het blote oog zelfs onzichtbare) vleugels zich met zulke snelheid door dit land verplaatst.
Ten eerste leidt haar instinct er naar om in kuststeden de duinen te gaan verkennen. In de meeste gevallen vindt zij hier een geschikte plek om tijdelijk te verblijven, hierbij het comfort van haar passagier overwegend door zich mabij toiletten en douchen te nestelen. Ja, in sommige gevallen wordt hier haast in 5-sterren luxe geleefd, zoals in Mt Maunganui met gratis BBQs of in Wellington, met een zonsondergang van gemiddeld 8.7/10.
In meer inlandse plekken zoekt ze gewoonlijk naar parken op de rand van de bebouwde kom. Soms werkt ook dit niet en moet ze veel energie en tijd investeren in het verkennen van de omstreken. Een ding is echter zeker, uiteindelijk vindt ze telkens een goed nest!
- How the queen bee almost stung (artificieel verkort)
Ik pikte een liftster op op SH 1. Ze speelde haar muziek op mijn radio en dat was vreselijk, maar nog net te verdragen. Toen ze echter de mascotte van mijn bus verwijderde, en ermee dreigde het uit het raam te werpen (omwille van een al dan niet geveinsde vrees voor bijen), zag ik geen andere uitweg dan haar vroegtijdig uit te werpen. Voor haar eigen veiligheid, uiteraard.
- Heden
Momenteel ben ik in Blenheim aan het werken in de wijngaarden. De collega's vallen goed mee, op Allen na. Deze varkenachtige mens herrinert mij aan een lastige kotgenoot, en het is zeer gemakkelijk de zelfcontrole te verliezen bij het simultaan beluisteren van zijn geknor en Nick Cave's murder ballads. Er werken veel Thaise gastarbeiders in de wijngaarden, en die gasten zijn ongelooflijk vriendelijk. Ik eet bijna elke middag een heerlijk thais maal, weigeren is geen optie. Op mn vrije zondag ben ik met hun gaan vissen, best leuk. Alleen zeer moeilijk te communiceren aangezien niemand onder hen engels spreekt.
Ik heb hier het beste bad waarvoor iemand kan wensen: de wairau rivier. Ik ga er elke dag heen als het warm genoeg is om me te wassen in de prachtige omgeving van Marlborough.
De echtgenoot van mijn baas is een imker, en het is zo geregeld dat ik waarschijnlijk na nog twee weken werken in de wijngaarden weer een tijdje voor een imker kan werken. Verder meld ik nog dat ik me schitterend voel!
Nieuwe fotos zijn geupload en kunnen worden gewonderd op picassa : http://picasaweb.google.com/sandervn
Nadat Ben Hana be zijn vertrouwde groet had gegeven op de hoek van Cuba en Courtenay Street, besloot ik me te ruste te zetten op een daar door de gemeente geplaatste bank. Een straatmuzikant die iets weg had van een jonge Neil Young speelde er liedjes van Dylan en The King himself, zeer tot mijn plezier. In het bijzonder wist hij me te verassen met een goed gebracht Song to Woody.
Halverwege de tweede, prettig smakende, Golden Virginia, spreekt een meisje me aan.Ze stelt zichzelf voor als Rose, en de, voor de lezer alsnog onbekende maar voor het plot o zo belangrijke derde, als Oskar. "We just met too. Random is good." Ik denk "OK, als willekeurige mutaties jou als resultaat kunnen hebben*, moet er wel iets van waarheid in je bewering zitten."
Na een finale Midnight Special, waarbij de muzikant de kramp in zijn linkerhand krijgt, stappen Rose en Sander de Ernesto binnen. De eerder overeengekomen coffe and bite wordt op het nippertje vervangen door goed lokaal bier en sigaretten. We bespreken dromen en utopieen, zoals je hele leven de wereld rondzeilen en seizoensarbeid plegen waar nodig. Ach, het was ook zo'n heerlijke zonnige zaterdag in Wellington. Bij het afscheid wordt ik tenslotte nog uitgenodigd op een BBQ. Ik ben er nooit geraakt, maar dat is een ander verhaal (getiteld "Van den burgerkoning en de kots")
- Nestingsdrang
Velen vragen zichzelf ongetwijfeld af hoe the queen bee er telkens opnieuw in slaagt een goede nestplaats te vinden. Het is inderdaad eigenaardig dat een zo groot insect met zulke kleine (voor het blote oog zelfs onzichtbare) vleugels zich met zulke snelheid door dit land verplaatst.
Ten eerste leidt haar instinct er naar om in kuststeden de duinen te gaan verkennen. In de meeste gevallen vindt zij hier een geschikte plek om tijdelijk te verblijven, hierbij het comfort van haar passagier overwegend door zich mabij toiletten en douchen te nestelen. Ja, in sommige gevallen wordt hier haast in 5-sterren luxe geleefd, zoals in Mt Maunganui met gratis BBQs of in Wellington, met een zonsondergang van gemiddeld 8.7/10.
In meer inlandse plekken zoekt ze gewoonlijk naar parken op de rand van de bebouwde kom. Soms werkt ook dit niet en moet ze veel energie en tijd investeren in het verkennen van de omstreken. Een ding is echter zeker, uiteindelijk vindt ze telkens een goed nest!
- How the queen bee almost stung (artificieel verkort)
Ik pikte een liftster op op SH 1. Ze speelde haar muziek op mijn radio en dat was vreselijk, maar nog net te verdragen. Toen ze echter de mascotte van mijn bus verwijderde, en ermee dreigde het uit het raam te werpen (omwille van een al dan niet geveinsde vrees voor bijen), zag ik geen andere uitweg dan haar vroegtijdig uit te werpen. Voor haar eigen veiligheid, uiteraard.
- Heden
Momenteel ben ik in Blenheim aan het werken in de wijngaarden. De collega's vallen goed mee, op Allen na. Deze varkenachtige mens herrinert mij aan een lastige kotgenoot, en het is zeer gemakkelijk de zelfcontrole te verliezen bij het simultaan beluisteren van zijn geknor en Nick Cave's murder ballads. Er werken veel Thaise gastarbeiders in de wijngaarden, en die gasten zijn ongelooflijk vriendelijk. Ik eet bijna elke middag een heerlijk thais maal, weigeren is geen optie. Op mn vrije zondag ben ik met hun gaan vissen, best leuk. Alleen zeer moeilijk te communiceren aangezien niemand onder hen engels spreekt.
Ik heb hier het beste bad waarvoor iemand kan wensen: de wairau rivier. Ik ga er elke dag heen als het warm genoeg is om me te wassen in de prachtige omgeving van Marlborough.
De echtgenoot van mijn baas is een imker, en het is zo geregeld dat ik waarschijnlijk na nog twee weken werken in de wijngaarden weer een tijdje voor een imker kan werken. Verder meld ik nog dat ik me schitterend voel!
Nieuwe fotos zijn geupload en kunnen worden gewonderd op picassa : http://picasaweb.google.com/sandervn
dinsdag 1 januari 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)