Rare tijden

Veel gewerkt de laatste week, en ik ben het minder en minder leuk gaan vinden. Ik kan de stress echt niet aan, en het is eigenlijk toch niets voor mij denk ik. Achter de toog voel ik me best op m'n gemak, maar in het restaurant is het een ander verhaal, en daar werk ik meestal. Hete borden, de voortdurende angst het te laten vallen, vandaag zelfs wijn over klanten laten vallen. Uiteraard was ik compleet gegeneerd en basrste ik in een stroom van verontschuldigingen uit. De heer in kwestie, die overigens maar een spatje op zijn pak kreeg (zijn vrouw nam de voormaaste portie van de halve liter Adam Scott Sauvignon blanc voor haar rekening), zei dat hij de droogkeus van zijn pak vergoed moest zien. Ik barste in lachen uit, ervan overtuigd dat iets zo absurd enkel en alleen een grap kon zijn. Niet dus, en dat maakte hij met een snauw duidelijk. Ik was ervan overtuigd dat ik ontslaan zou worden, maar in plaats daarvan moest ik onmiddellijk een grote schotel vol bier naar een andere tafel brengen. Een ander koppel zei dat hun latte (koffie met heel veel melk) te sterk was en dat ze nochtans uitdrukkelijk gevraagd hadden hem niet te sterk te maken. Ik had een espresso-shot verdeeld over twee koppen (een vierde van de normale hoeveelheid). Dit soort absurdisme gaat zelfs mij te ver. Oh, en tijdens dit alles moet je voortdurend blijven glimlachen en vriendelijk zijn. Fooien zijn extreem zeldzaam in Nieuw-Zeeland, en in totaal heb ik nu $28 aan tips bijeen gekregen. Ik bewonder mensen die in de horeca werken, nu meer dan ooit, en ik snap niet hoe ze het voor mekaar krijgen. De beslissing is logisch, ik stap op. Ik ben Auckland nu toch ongeveer beu, en wil het reizen niet langer uitstellen. Ik ben op zoek naar een omgebouwde camionette, en heb al een testrit gemaakt met een omgebouwde lpg toyota. Vrij rudimentair, vrij hoog verbruik, al is het dan lpg, zeer lelijk, niet echt overtuigd, doch er valt iets mee te doen, en hij is mechanisch in orde. Morgen ga ik rijden met een super coole bus, Kemps stijl, maar dan onderhouden ;-), die op benzine rijdt, maar echt wel de max is (kijk hier en oordeel zelf http://www.gumtree.co.nz/auckland/85/13467985.html).

Ik heb on the road nu uit, en blijf achter met een vreselijk sterke drang om te reizen. Ik heb mijn beslissing gemaakt, ik geef mijn ontslag dinsdag, en normaal moet ik dan nog een week blijven werken, wat waarschijnlijk niet erg leuk zal zijn, maar wat is een week. Ik hoop dat ik tegen dan een bus gekocht heb en dan begin ik gewoon aan mijn reis. Vandaag is trouwens een koppel uit Otamatea langsgeweest in de BBC. Ik had hen gemaild had of ik een tijdje bij hun kon verblijven. Otamatea is gemeenschap in het noorden van Nieuw Zeeland die probeert om, met organische middelen, zoveel mogelijk zelfvoorzienend te leven. Ze verbouwen voedsel, houden vee, bouwen huizen met materiaal dat ze zelf verzamelen, enzovoort (www.otamatea.org.nz). Dit koppel houdt bovendien bijen, wat mijn interesse nog meer wekt. We hebben afgesproken dat ik 1 oktober kom en twee weken bij hen kan verblijven, kost en inwoon voor 4 uur werk per dag. Ze krijgen heel het jaar door mensen op bezoek via het WOOF-systeem (willing workers on organic farms). Cool idee, en een perfecte manier om tot rust te komen. Ze zijn gelegen in een oase, omringd door de heuvels en de bossen.

En nu het grappige nieuws van de week. Dinsdag na het werk op cafe geweest in Milford, in een pub genaamd Three dogs and mad Englishmen. Milford, vergeten oord op de northshore van Auckland, waar mensen wonen en enkel wonen, waar ik woon. 7 mensen in de bar, 4 druk bezig hun geld te verdoen in de gokmachines. Ik raak aan de praat met twee dames van middelbare leeftijd, de ene super vriendelijk, de andere een complete bitch. De laatste blijft opmerkingen maken, als "what are you still doing here?" en "go play with children your own age". De andere dringt aan mij in contact te brengen met haar dochter, waarop ik uiteindelijk, ondertussen dronken, toegeef. Zeer grappig taffereel.
De avond daarop na een shift van 10 uur op het strand gaan wandelen in Takapuna. Een paar kerels tegengekomen die er aan het drinken waren, en me bij hen neergezet. Drie kerels in volle rebellie, tegen de wet, tegen Nieuw-Zeeland, tegen alles zowat. Ik glijd gewoon mee in deze avond, en een uur of vijf later tref ik mezelf aan, urinerend tegen een gevel, en besef plots dat het de achterkant van mijn werkplek is. Het grappige is dat dit toevallig gebeurd lijkt te zijn. Dat was dan toch weer genoeg voor mij. Morgen ga ik naar een feestje met die kerels, dat belooft raar te worden.

Even samenvatten wat er omgaat in mijn hoofd "moet bus kopen, moet stoppen met werken, moet beginnen reizen, moet geen zorgen maken over niks, jipiiieee". Zo zal geschieden!